Informacje o publikacji
Wydanie: | 1 |
Miejsce i rok wydania: | Warszawa 2016 |
Język publikacji: | polski |
ISBN/ISSN: | 978-83-235-2566-0 |
EAN: | 9788323525660 |
Liczba stron: | 336 |
Wielkość pliku: | 4,29 MB |
Typ publikacji: | Praca naukowa |
DOI: | https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660 |
Prezentowany wybór to lektura obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych teatrem.
Autorzy tekstów zebranych w publikacji prezentują całkowicie nowe spojrzenie na tę historyczną formę widowiska i obalają mity, jakimi obrosło ono przez stulecia. Burzą skostniałe przekonania i piszą jego nową historię. Dowodzą, że nasze wyobrażenie o nim jest zapisem „sentymentalnej pamięci”, efektem mitologizacji i przeszłości kulturowej.
Kiedy mowa o komedii dell'arte – zauważa Ferdinando Taviani – trzeba zawsze pamiętać, żeby oddzielić to, co jest jej mitologią, od tego, co wie o niej historia. Mit mówi, że był to teatr popularny, spontaniczny, oparty na improwizacji i niczym nieskrępowanej wyobraźni, wystawiany na świeżym powietrzu, grany na targach, placach, ulicach, który przykuwał uwagę przypadkowych przechodniów. Tak rozumiana komedia dell'arte rozpalała wyobraźnię artystów romantycznych (Jean Starobinski) i modernistycznych (J. Douglas Clayton). Według tych wyobrażeń aktor dell'arte był nierozerwalnie zrośnięty ze swoją postacią – „maską". Wiedza historyczna wprowadza do tego obrazu znaczące korekty. Już teatr Giorgia Goldoniego, opisany przez Jamesa H. Johnsona, gra z mitem komedii dell'arte, wytwarzając go i przekraczając zarazem.
Podążając więc za myślą Tavianiego, trzeba założyć, że komedia dell'arte nie powinna być rozumiana jako ściśle określony gatunek teatru europejskiego, a przynajmniej nie tylko w ten sposób. W swym źródłowym kulturowym kontekście komedia jest po prostu synonimem teatru, a arte oznacza kunszt w najrozmaitszych dziedzinach publicznej ekspresji, poczynając od poezji, przez muzykę, taniec, aż do popisów akrobatycznych, które ją powołały do życia, zapowiada heterogeniczność form teatru europejskiego.
Siro Ferrone, przyglądając się metodom kompozycyjnym w teatrze dell'arte, także wskazuje na heterogeniczny i złożony charakter zjawiska, postulując w związku z tym nowe podejście metodologiczne.
Robert Henke widzi w teatrze dell'arte historyczne napięcie między oralnością a piśmiennością, które odciska piętno nie tylko na samym spektaklu, ale także na formalnym kontekście jego funkcjonowania w społeczeństwie.
Anne MacNeil, śledząc muzyczne aspekty przedstawień dell'arte, ukazuje ścisły związek zachodzący między sztuką śpiewających i komponujących aktorek a narodzinami opery.
Enrico Fulchignoni zaś, przyglądając się raz jeszcze historycznym źródłom komedii dell'arte, każe zakwestionować jej mityczne włoskie korzenie. Teatr dell'arte rodzi się nie tylko na przecięciu oralności i piśmienności, muzyki i teatralnej gry, rodzi się także w przecięciu kultur, wzajemnym przenikaniu wschodu i zachodu, w miejscu, gdzie różnorodność, dialog i wymiana stają się źródłem nowych form kulturowych.
Autorzy tekstów zebranych w publikacji prezentują całkowicie nowe spojrzenie na tę historyczną formę widowiska i obalają mity, jakimi obrosło ono przez stulecia. Burzą skostniałe przekonania i piszą jego nową historię. Dowodzą, że nasze wyobrażenie o nim jest zapisem „sentymentalnej pamięci”, efektem mitologizacji i przeszłości kulturowej.
Kiedy mowa o komedii dell'arte – zauważa Ferdinando Taviani – trzeba zawsze pamiętać, żeby oddzielić to, co jest jej mitologią, od tego, co wie o niej historia. Mit mówi, że był to teatr popularny, spontaniczny, oparty na improwizacji i niczym nieskrępowanej wyobraźni, wystawiany na świeżym powietrzu, grany na targach, placach, ulicach, który przykuwał uwagę przypadkowych przechodniów. Tak rozumiana komedia dell'arte rozpalała wyobraźnię artystów romantycznych (Jean Starobinski) i modernistycznych (J. Douglas Clayton). Według tych wyobrażeń aktor dell'arte był nierozerwalnie zrośnięty ze swoją postacią – „maską". Wiedza historyczna wprowadza do tego obrazu znaczące korekty. Już teatr Giorgia Goldoniego, opisany przez Jamesa H. Johnsona, gra z mitem komedii dell'arte, wytwarzając go i przekraczając zarazem.
Podążając więc za myślą Tavianiego, trzeba założyć, że komedia dell'arte nie powinna być rozumiana jako ściśle określony gatunek teatru europejskiego, a przynajmniej nie tylko w ten sposób. W swym źródłowym kulturowym kontekście komedia jest po prostu synonimem teatru, a arte oznacza kunszt w najrozmaitszych dziedzinach publicznej ekspresji, poczynając od poezji, przez muzykę, taniec, aż do popisów akrobatycznych, które ją powołały do życia, zapowiada heterogeniczność form teatru europejskiego.
Siro Ferrone, przyglądając się metodom kompozycyjnym w teatrze dell'arte, także wskazuje na heterogeniczny i złożony charakter zjawiska, postulując w związku z tym nowe podejście metodologiczne.
Robert Henke widzi w teatrze dell'arte historyczne napięcie między oralnością a piśmiennością, które odciska piętno nie tylko na samym spektaklu, ale także na formalnym kontekście jego funkcjonowania w społeczeństwie.
Anne MacNeil, śledząc muzyczne aspekty przedstawień dell'arte, ukazuje ścisły związek zachodzący między sztuką śpiewających i komponujących aktorek a narodzinami opery.
Enrico Fulchignoni zaś, przyglądając się raz jeszcze historycznym źródłom komedii dell'arte, każe zakwestionować jej mityczne włoskie korzenie. Teatr dell'arte rodzi się nie tylko na przecięciu oralności i piśmienności, muzyki i teatralnej gry, rodzi się także w przecięciu kultur, wzajemnym przenikaniu wschodu i zachodu, w miejscu, gdzie różnorodność, dialog i wymiana stają się źródłem nowych form kulturowych.
Ferdinando Taviani,
Bou levard des Italiens
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.136-161
Ferdinando Taviani,
Kwiat i rycerz: aktorki dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.23-60
Siro Ferrone,
Metoda kompozycyjna komedii dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.162-183
Anne MacNeil, https://orcid.org/
Muzyka i kobiety w komedii dell’arte w końcu XVI wieku
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.225-255
James H. Johnson, https://orcid.org/
Oswoić diabła
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.114-135
J. Douglas Clayton, https://orcid.org/
Pierrot czy Pietruszka? Rosyjskie Arlekinady
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.61-97
Jean Starobinski, https://orcid.org/
Portret artysty jako linoskoczka. Wydrwieni zbawcy
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.98-113
Mateusz Kanabrodzki,
Prime ninfe innamorate. Teatr w funkcji kulturowego dynamogramu
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.274-311
Dorota Sosnowska,
Teatr dell’arte jako obiekt teoretyczny
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.7-22
Robert Henke, https://orcid.org/
Widowisko a literatura w komedii dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.184-224
Enrico Fulchignoni, https://orcid.org/
Wpływy orientalne na komedię dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.256-273
Bou levard des Italiens
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.136-161
Ferdinando Taviani,
Kwiat i rycerz: aktorki dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.23-60
Siro Ferrone,
Metoda kompozycyjna komedii dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.162-183
Anne MacNeil, https://orcid.org/
Muzyka i kobiety w komedii dell’arte w końcu XVI wieku
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.225-255
James H. Johnson, https://orcid.org/
Oswoić diabła
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.114-135
J. Douglas Clayton, https://orcid.org/
Pierrot czy Pietruszka? Rosyjskie Arlekinady
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.61-97
Jean Starobinski, https://orcid.org/
Portret artysty jako linoskoczka. Wydrwieni zbawcy
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.98-113
Mateusz Kanabrodzki,
Prime ninfe innamorate. Teatr w funkcji kulturowego dynamogramu
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.274-311
Dorota Sosnowska,
Teatr dell’arte jako obiekt teoretyczny
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.7-22
Robert Henke, https://orcid.org/
Widowisko a literatura w komedii dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.184-224
Enrico Fulchignoni, https://orcid.org/
Wpływy orientalne na komedię dell’arte
https://doi.org/10.31338/uw.9788323525660.pp.256-273
Zobacz również
Inni klienci kupili również
Teatr elżbietański - PDF39,00 zł
14,00 zł
Szczegóły
- W książce zamieszczono starannie dobrane teksty dotyczące teatru elżbietańskiego – jego relacji do polityki i władzy, kulturowego aspektu wykonawstwa, problemu techniki inscenizacji – ujawniające bogactwo możliwości poetyki kulturowej.
Sonorystyka w twórczości kompozytorów polskich XX wieku - PDF51,45 zł
14,00 zł
Szczegóły
- Prezentowana książka jest pierwszą próbą całościowego ujęcia zagadnień związanych z problemem sonorystyki muzycznej, mającym kluczowe znaczenie dla poznania dziejów polskiej twórczości muzycznej w XX wieku, a także jej europejskich kontekstów. Objaśnia
Ustanawianie świętości. Kulturowa historia angielskich widowisk religijnych w XVI wieku - PDF45,00 zł
14,00 zł
Szczegóły
- Wielowątkowa rozprawa poświęcona najważniejszym problemom badawczym dotyczącym średniowiecznych widowisk religijnych i kultury tego okresu. Autor omawia zagadnienia źródeł teatru misteryjnego, relacji między dramatem a teatrem, tekstem a widowiskiem